Long time no blog

Niemand zal me tegenspreken als ik stel dat bloggen niet mijn sterkste kant is gebleken. Al enkele maanden heb ik niets meer van me laten weten via dit medium. Ik ga ook niet beloven om meer updates te plaatsen, want who am I kidding? 

Om een kort overzicht van de voorbije maanden te geven:

• Het eerste semester is voorbij. Mijn examens gingen goed.
• De wintervakantie aan BLCU was ongeveer twee maanden. Daar heb ik ongelooflijk van genoten. Het merendeel van de vakantie bestond uit reizen, maar ik vond ook de nodige rust.
• Met Ewoud ben ik naar Hongkong geweest, waar we afspraken met Joicy, wie ik al bijna drie jaar niet meer had gezien sinds het zomerkamp in 2014. Taiwan brachten we ook een bezoekje. In Taipei werden we hartelijk verwelkomd en gegidst door Thomas. Het was ook heel fijn om Urpi en Lisa, mijn ex-klasgenootjes, terug te zien. De volgende stop was Hualien. Daar genoten we van een wandeling door Taroko National Park. De laatste Taiwanese stad die we bezochten, was Kaohsiung, waar er zalig weer was (het is gelegen in het zuiden van een tropisch eiland voor iets, hé). Van Taiwan vlogen we naar Shanghai om Chinees nieuwjaar te vieren. Het was echt leuk om met een groot deel van de familie (langs mama’s kant) samen te zijn. Mama was ook naar Shanghai gekomen en kwam na enkele dagen in haar geboortestad mee met Ewoud en mij naar de Chinese hoofdstad. Quality time! Niet lang daarna arriveerden Ewouds ouders en zus en begon onze tweede reis: Beijing-Xi’an-Chengdu (PANDA’S)-Shanghai-Beijing. De wintervakantie mocht gerust nog een maand langer duren voor mij.
• De registratie voor het tweede semester aan BLCU was weer een mop.
• Dit semester heb ik maar twaalf uur per week les. De helft van die uren is saai en de andere helft valt best mee.
• Dinsdagen en donderdagen heb ik geen les, maar doe ik momenteel een service-learning project in het kader van mijn master sinologie. Het gaat om Chinees-Engels vertaalwerk bij een feministische organisatie in Beijing. Het is een leerrijke ervaring en biedt aangename variatie tussen mijn lessen door.

Dat waren de voornaamste highlights van de winterse periode, maar dé highlight van de lente was de voorbije week. “Maar de lente is pas begonnen”, hoor ik sommigen denken. Wel, niks zal het bezoek van Savanne en Lies kunnen toppen. Zij zijn helemaal van België naar China gevlogen om een week met mij te kunnen doorbrengen en dat was ge-wel-dig. Mooie plekken bezoeken en toffe dingen doen, lekker eten en goed gezelschap, wat kan een mens zich meer wensen? (Ze zijn vanochtend weer richting België vertrokken, maar ik mis hen nu al.)

Op de Lange Muur

Dat maakt het vooruitzicht dat het morgen maandag is des te zwaarder.

Topsy-turvy China

In China spelen er zich wel vaker taferelen af die me in augustus nog deden fronsen of vragen bij me opriepen. Gerochel op straat (wat helaas meestal gepaard gaat met een onsmakelijk geluid), mannen met opgetrokken t-shirt (al zijn ontblote buiken in deze tijd van het jaar uit het zicht verdwenen), het geschifte concept dat zich voordoet als “verkeer” (verwacht daarover nog een toekomstige blogpost), een soort jeugddivisie van het leger die plots naast een van PKU’s voetbalterreinen marcheerde, enzovoort. Ik stelde die lijst op in het begin van mijn verblijf, maar al snel wende ik aan de rariteiten: ze maken gewoon deel uit van de omgeving die ik een jaar thuis noem.

Toch zag ik vandaag iets dat me speciaal trof. Op mijn fietstocht van BLCU naar PKU zag ik een hond van een voetgangersbrug trippelen. In Beijing ben ik nog niet zo heel veel honden tegengekomen, laat staan golden retrievers. Hoe dichter ik kwam, hoe meer mijn enthousiasme groeide. In zijn schattige snuit zat een knuffel veilig geborgen. Toen ik oogcontact met de golden retriever maakte, sprong ik bijna van mijn fiets. Jammer genoeg werden we gescheiden door een railing en is elke onverwachte beweging in dit verkeer levensgevaarlijk. Desalniettemin moet ik niemand vertellen dat het zien van deze snoezige hond het hoogtepunt van mijn dag was. En dan. Nog geen vijf meter verder passeerde ik een peuter begeleid door zijn moeder. Blote billen (de peuter he). Naast hem een drolletje op de stoep. Ik heb geen idee of de moeder nog van plan was om dat op te ruimen, ze was nog bezig met het afkuisen van de peuters poep. Nu, ik had wel al kleuters zien plassen op straat in China, maar grote boodschap was toch de eerste keer. Zoals al gezegd, ik schrik niet echt meer van bizarre beelden, maar dat vond ik toch een opvallende scène omwille van het scherpe contrast: een schattige hond met een knuffel versus een kind dat zijn behoefte achterliet op de stoep. Een beetje omgekeerde wereld. (Wat ook de titel van deze blogpost is, maar het Engelse woord klinkt zo leuk.)

P.S.: de foto komt van Google Afbeeldingen en dient om de schattigheid die ik heb mogen aanschouwen te illustreren.

Beijing, Beijing

Het is een tijdje geleden dat er een update verscheen. Misschien een beetje te lang geleden. Sorry aan degenen die deze blog elke dag vol anticipatie hebben gecheckt, het was niet mijn bedoeling om spanning op te bouwen (want daardoor is dit bericht mogelijk een anticlimax). De eerste weken maanden in Beijing waren best druk. Daarbovenop had ik ook kortstondige problemen met Word.

Ter compensatie van de lange wachttijd, is deze blogpost vrij lang en gedetailleerd uitgevallen. Daarom heb ik hem opgedeeld in verschillende secties, zo kan je makkelijker filteren wat je interesseert en niet. Voel je vrij om schaamteloos paragrafen over te slaan, want, amai, ik ga nogal in detail.

1…

Zo. Het begint me te dagen. Morgen vertrek ik.

Tijd voor nog een update, anders is die “pre-departure”-categorie zo leeg, hé.

Na de première van deze blog – je weet wel, toen ik nog zo euforisch was dat ik vliegtuigtickets had – viel ik weer ten prooi aan allerlei verantwoordelijkheden die ik eigenlijk zo lang mogelijk wou mijden. Wegens het vertrek van Ewoud¹ en het jubileumfeest van zijn ouders de avond voordien, lukte dat nog enkele dagen, maar na dat drukke weekend was er geen ontkomen meer aan.

Takeoff in 3… 2…

Ik heb vliegtuigtickets. Het is 3 augustus en vandaag pas heb ik geboekt. Toch weer een mooie verwezenlijking dat zo lang uit te stellen. De perikelen van het hele proces zal ik jullie besparen, maar door de opbouwende stress is de ontlading des te groter. Ik mag wel nog niet te vroeg victorie kraaien, want ik moet nog een visum aanvragen. Om toch al een beetje te vieren heb ik geprobeerd deze blog wat op orde te krijgen en een eerste bericht op poten te zetten. Bij dezen. (Stiekem was dat ook een item op mijn to-do lijst.)

P.S.: Mijn vlucht is op 18 augustus!

P.P.S.: Het zal twintig uur duren vooraleer ik in Beijing land. Feest.